zaterdag 11 juli 2020

Meneer Janus gaat iemand de waarheid vertellen


Het is weer eens tijd voor een vrolijke zomervertelling
Meneer Janus wilde de directeur van de firma Koekmans eens flink de waarheid zeggen omdat Koekmans niet waarmaakte wat zij op het etiket van haar producten beloofde. Daarom belde hij naar het kantoor en vroeg om een onderhoud. ‘ Nou ja’, zei de directeur, ‘dat moet dan maar even. Komt u morgenochtend langs, dan heb ik twee minuutjes voor u.’
De volgende morgen vervoegde Meneer Janus in de directiekamer alwaar de directeur zelf pontificaal zat achter een groot bureau van mahoniehout en een van leer vervaardigd tafelblad. Janus stak meteen van wal. ‘U bent een opgeblazen kikker, een opgedirkte drollenvanger en een gore klerelijer’, zei hij tegen de directeur, die zichtbaar opzwol van kwaadheid. ‘Ik zou u - met uw kop naar beneden gericht - uit het raam moeten gooien zodat u met uw hersenpan op de straat te pletter zou slaan.’ Hij keek uit het raam over de Dam in Amsterdam, want het kantoor van de directeur bevond zich in een hoekje van het Koninklijk Paleis, dat de firma Koekmans bij Gods gratie van de koning mocht huren. ‘Iedereen zou kunnen zien hoe u - geheel terecht overigens - uw nek zou breken.’
De directeur bleef opvallend rustig onder Janus’ tirade. Het enige wat hij deed was af en toe zijn pen door zijn vingers laten glijden en minzaam glimlachen. Toen zei hij: ‘Als ik Adolf Hitler was geweest - dat ben ik niet, maar stél dat ik het was - dan zou ik een handgranaat in uw reet hebben laten duwen en die tot ontploffing hebben laten brengen.’
‘Dat zou me verbazen’, antwoordde Janus, ‘want hoe kunt u, als de granaat zich in mijn reet bevind, de pin van die handgranaat verwijderen?’
‘Daar zou mijn personeel wel raad op weten,’ antwoordde de directeur.
‘Ik merk’, ging Janus verder, ‘dat u weinig van handgranaten weet, want zij zijn bedoeld om met de hand te worden geworpen. Het is een wapen dat gebruikt kan worden tijdens gevechten op korte afstand. Er zijn handgranaten die exploderen door de schok van het neerkomen na de worp. Dus u zou me een handgranaat in de reet kunnen laten duwen, maar daarna zou u de pen snel moeten wegtrekken en vervolgens mijzelf moeten laten wegwerpen. Een omslachtige methode, dunkt mij.’
De directeur zei niets meer. Hij voelde zich terechtgewezen als een klein kind. De zon scheen over de Dam. Een draaiorgel speelde vrolijke deuntjes en trams tringelden. Een stroom van toeristen perste zich de Kalverstraat in en weer uit, een groep druk pratende Japanners kwam vanaf het Rokin de hoek om en op het Damrak bewoog zich een vreemde mengelmoes van zakenmensen, jongeren, vrouwen met te korte rokken en ongure types, herkenbaar aan hun jasjes van vreemde snit en aan hun goedkope zonnebrillen.
Op dat zelfde moment betrad een jongedame de kamer van de directeur met een dienblaadje in de hand waarop twee dampende kopjes koffie prijkten. ‘Ik dacht zo’, zei de jongedame, ‘dat de heren wel trek zullen hebben in een kopje koffie.’
‘Zo, dacht jij dat?’ zei de directeur nog altijd bijzonder geïrriteerd. Hij stond op, rukte het blaadje koffie uit haar handen, liep ermee naar het raam, opende het en wierp het naar buiten.
‘Nondeju!’ klonk het van beneden. De directeur boog zich voorover en keek naar beneden. 'Sorry', zei hij, 'maar er is hier sprake van een vreemde samenloop van omstandigheden. Ik geloof dat ik waarachtig mijn dag niet heb.’ Hij draaide zich om naar Janus, maar die had zich inmiddels, volstrekt tevreden, uit de voeten gemaakt.

zaterdag 14 oktober 2017

De familie Duinen

Voor wie van kronieken houdt. Gisteren verscheen een kroniek van mijn hand: die van de Katwijkse familie Duinen. Faction: fictie en facts over een familie in een kustplaats van 1922 tot 2000. De weesjongen Willem Duinen, de hoofdpersoon, klimt op van afhouwer op de visserij tot kapitein op de koopvaardij.
Duinen verscheen eerst als feuilleton in de Katwijksche Post en gisteren (13 oktober 2017) als boek. De presentatie was in het Katwijks Museum. Daar overhandigde ik het eerste exemplaar aan Leendert de Vink.

Primavera Pers.

160 pag.
ISBN 978-90-5997-252-0
€14.50

vrijdag 11 november 2016

Oorspronkelijk Venetië

Terugstaren in de eeuwigheid van het verleden. Wat mooi! Toen Venetië nog gewoon Venetië was en geen openluchtattractie.

dinsdag 18 oktober 2016

Overlast



Toen ik een eindje door de landerijen had gefietst en het dorp weer inreed zag ik een ambulance stoppen bij een laag huisje met een tuintje ervoor. Door nieuwsgierigheid gedreven stuurde ik mijn rijwiel in de richting van het huisje en liep met de ambulancebroeders mee naar binnen. In de keuken lag een oudere heer op de grond te kermen, met als gevolg overlast voor de hele straat. Ik zei: “Hé, gedraag je eens een beetje. Het kan nou wel zo zijn dat er iets gebeurd is waardoor je hier op de grond ligt, maar dat is nog geen reden om zulk een overlast te veroorzaken.”
Zo zie je maar weer: overlast komt vaak uit onverwachte hoek.

dinsdag 19 april 2016

Slow News

Vrijdag 15 april was het 151 jaar geleden dat de Amerikaanse president Abraham Lincoln werd vermoord. Zoiets zou je nu na 1 minuut via Twitter of Google-nieuws horen. Maar toentertijd duurde het 10 dagen voordat het nieuws tot in ons land doordrong. 

De Leydse Courant meldt op 25 april 1865:

Berigten uit New York van 15 April bevatten het volgende (reeds gisteren of afzonderlijk medegedeeld): 
Gisteren avond is er in den schouwburg te Washington door een onverlaat  een schot gelost op den heer Lincoln; die ten gevolg daarvan reeds heden morgen overleden is. Bijna gelijktijdig heeft er ook een aanslag plaats gehad op het leven van den heer Seward (minister van buitenlandse zaken). Ook deze zal, naar men denkt, niet in het leven blijven. Wegens den dood van den heer Lincoln is de beurs gesloten. 
==Einde bericht==

dinsdag 23 februari 2016

Spiegel van de tijd


De combinatie van de muziek van Arvo Pärt (vanaf 00.36) en de beelden vanaf een tram in het San Francisco van 1906 laat me duizelen en vallen door de tijd. In mijn non-existentie voel ik (met de toren van The Ferry Building aan het einde van Market Street in het permanente zicht) de rust van al die mensen, hun laconieke gesjouw, hun nieuwsgierig achterom kijken, het gemoedelijke getuf der wagens, het kriskras door elkaar rijden en lopen, zonder verwijt. Dit als het zichtbaar wegglijden van zand uit de half gesloten hand van Vader Tijd. In de gedachte dat geen van de zwart-witte wezens de machtige zwaartekrachtgolven van hem heeft overleefd. Maar het is overkomelijk, zij zijn allemaal gevangen en geborgen in het glas van de camera, en in de spiegel van Pärt.

donderdag 18 februari 2016

De fijne donderdag van Blendle


Goedemorgen Blendle,

Er moet mij iets van het hart. Elke ochtend ontvang ik jullie overzicht. ‘Goedemorgen Adri, Dit is de selectie van vandaag’, staat er bovenaan het overzicht. Dat klinkt hoopvol. Maar ik betrap me er dagelijks op dat ik vrijwel elke dag na het lezen misselijker, beroerder, angstiger en mismoediger ben dan op het moment waarop ik die morgen begon. Ik ben er nu achter waarom dat is. Namelijk: Blendle gaat gewoon mee in de huidige trend van afschrikwekkend, shockerend en verontrustend. Kennelijk worden wij tegenwoordig alleen maar tot lezen aangezet wanneer iets afschrikwekkend, shockerend of verontrustend is.

Ter illustratie de mail van deze morgen:

Vrij Nederland:
Waarschuwing: door dit stuk verlies je je hoop in een Europese oplossing voor het vluchtelingenprobleem

Dagblad van het Noorden:
Sharleyne (8) leed een verrot kinderleven, met een dramatisch einde

Huiselijk geweld, ruzies, drank en drugs. In die deprimerende omgeving groeide Sharleyne op. Aan haar jonge leven kwam abrupt een einde toen ze van een flat naar beneden viel. Hoe dat kon gebeuren, blijft onduidelijk. Wél werd er een briefje gevonden: ‘Ik haat je mama.’

de Volkskrant:
‘Sinds de Russen in Syrië zijn gaan bombarderen, is alle hoop vervlogen’

AD:
Deze ouders lieten hun ongeboren baby screenen, maar een verkeerde uitslag (‘niet levensvatbaar’) volgde

de Volkskrant:
Hoe staatssecretaris Dekker zich pijnlijk verslikte in de nieuwe mediawet

Trouw:
De vis op je bord komt straks gewoon uit een fabriekshal

Het Parool:
Zo trekken criminelen jouw rekening leeg (en ja, daar ben je echt zelf bij)

Leeuwarder Courant:
Een bijzonder, ontroerend verhaal over ziekte, lijden en besluiten niet verder te willen

Humo:
‘Mijn zoon schoot 13 mensen dood op de Columbine High School’

Dit is het best gelezen stuk van gisteren:
Eindelijk een serieus stuk over Tinder: ‘Eeuwige passie met dezelfde partner is een mythe.’ (Psychologie Magazine)

Fijne donderdag!

Het is met name dat ‘Fijne donderdag’ dat me keihard in de maag treft.

En nu begrijp ik best hoe de journalistiek werkt. Je moet mensen aanzetten tot lezen, en goed nieuws is geen nieuws, etc. Ik ben nota bene zelf journalist. Maar de tendens van 2016, de keiharde lijn, de nietsontziende litanie van ellende, de aaneenrijging van spanning, dreiging, hopeloosheid en uitzichtloosheid weiger ik nog langer aan te zien. Zodra mijn protemonnee leeg is wens ik geen voortzetting meer van Blendle. Tenzij jullie beterschap beloven en tussen al het noodzakelijke nieuws meer stukken vol hoop, gezelligheid en mededogen zetten.

We hebben het zo hard nodig.

Met vriendelijke groet,

Adri van Beelen