Meneer Janus maakt niet veel mee de laatste tijd. Vertwijfeld vraagt hij zich af waarom andere mensen zo’n geweldig druk en interessant leven hebben. Waarom hij niet? En zo kan hij nog wel jaren blijven piekeren. Op een dag ontmoet hij echter een mevrouw die ook niets meemaakt. Ze zit op een bankje de eendjes te voeren. Dat is het enige waar ze nog bevrediging uithaalt, de grappige eendjes. Verder staart ze over de grassprieten en de struiken naar de horizon. Nou ja, de horizon…. Er staan huizen voor de horizon. Meneer Janus gaat met een boterhammetje naast haar zitten en raakt in gesprek. ‘Ik ga zelfmoord plegen’, zegt de vrouw opgewekt. Meneer Janus neemt net een hap. ‘En hoe dacht u dat dan te gaan doen?’ vraagt hij zodra hij uitgekauwd is. Hij denkt: dat doet maar alsof het niks is. Terwijl je er toch heel wat voor in huis moet hebben om zelfmoord te plegen.
‘Ik spring van een dak af’, zegt ze terwijl ze schuchter naar hem kijkt.
‘Zo zo’, zegt Janus. ‘En welk dak zal dat dan wel wezen?’
Ze haalt haar schouders op. ‘Geen idee eigenlijk.’
‘Nou, laat het dan maar uit uw hoofd’, zegt hij streng. En dan overhandigt hij haar zijn andere boterham, die ze dankbaar aanvaardt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten