De waarheid

Meneer Janus is eigenlijk een armzalig mannetje dat maar een beetje in een irritant autootje door het land heen en weer rijdt omdat hij bij een tijdschrift werkt. Hij is een held op sokken en dat zegt al genoeg. Toch draagt hij schoenen. Maar dat is slechts een kwestie van indruk maken. Zijn vrouw zegt altijd dat hij de verkeerde schoenen aan heeft. Niet

passend bij de broek die hij vandaag weer draagt. Heeft hij bruine schoenen aan dan zouden het zwarte moeten zijn en andersom. Dat is de tragiek van Janus in een notendop. Janus rookt niet, maar eet des te meer. Daar kan hij hoegenaamd niets aan veranderen. Bij elk pompstation koopt hij een lauwwarme kroket, smeert daar mayonaise op, gooit hem naar binnen en gooit er ook nog eens een candybar achteraan. Altijd dezelfde candybar: die met caramel tussen de chocolade. Zo kan het leven zijn.
Wat heeft het eigenlijk voor zin om slank te worden?, denkt meneer Janus als hij van Amsterdam naar Den Bosch rijdt. De zon priemt voorzichtig door de wolken. Je bent gezonder als je slanker bent, laat iedereen hem altijd weten, maar Janus is daar niet zo zeker van. Van zijn moeder heeft hij geleerd dat een mens beter iets vetter kan zijn. Dat is een goede garantie tegen kou vatten. ‘Hier, neem nog een lekker beetje jus’, zei zijn moeder altijd. Janus denkt met warme gevoelens terug aan zijn moeder, vooral nu de zon steeds meer door de wolken begint te prikken en haar stralen op het dashboard laat vallen.