Bommetje

Meneer Janus luistert naar een hoorcollege over atoombommen door Maarten van Rossem. Dat doet Van Rossem als geschiedkundige zo goed dat Janus nu aan alle horizonten nucleaire paddenstoelen ziet verschijnen. Haastig rept hij zich met zijn autootje naar huis, alwaar zijn vrouw reeds klaar staat met de piepers en de worteltjes. De vis staat nog in de oven, maar is ook al bijna gaar. ‘Nee’, roept meneer Janus, ‘wij kunnen niet eten; wij moeten ons in de kelder verstoppen. Er staan vreselijke dingen te gebeuren. Er kunnen atoombommen ontploffen.’ Zijn vrouw kijkt verschrikt. ‘Kunnen die niet even wachten tot na het eten?’ vraagt ze.
‘Nee’, zegt meneer Janus. ‘Dat kan niet. Atoombommen wachten niet. Kijk maar naar Hiroshima op 6 augustus 1945. En je weet wat er van gekomen is.’
Als ze even later beiden in de trapkast zitten te wachten op wat komen gaat, zegt mevrouw Janus: ‘Dit is toch eigenlijk geen kelder of ben ik nou gek?’
Janus kijkt om zich heen. ‘Ach, je hebt gelijk’, zegt hij. En wijzend op de voorraad wijn onder de trap, vervolgt hij: ‘Zullen we dan dit flesje wijn maar opentrekken?’ En zo drinken ze beiden twee flesjes wijn leeg. Waar atoomdreiging al niet toe kan leiden.

Zwart

Meneer Janus is tegenwoordig ook filmrecensent voor het tijdschrift waarbij hij werkt. In The Movies wordt hij ontvangen door een jongedame van de filmmaatschappij die de perspremière van een Franse rolprent begeleidt. Haastig neemt meneer Janus een kopje koffie. Hij staat naast de filmrecensent van het Parool. Deze begint te ratelen over Tati, Fellini en Tarantino. Oeps, denkt onze held op sokken, daar weet ik niets van af. Tati, wat deed die ook alweer? Maar dan roept meneer Janus: ‘Kent u de film Ranocchio? Een film noir over vakantieleed tussen de bergen. Schitterend opgenomen in de Alpen, met zachte tinten en subtiel spel.’ De paroolrecensent knikt. ‘Ach ja, daar heb ik weleens van gehoord’, jokt hij. Meneer Janus weet eigenlijk helemaal niet wat een film noir is. Maar het meeste wat mensen spreken is toch bullshit, dus waarom zou hij niet eens mogen orakelen? ‘De film gaat beginnen’, roept de jongedame. Ze is in het zwart gekleed. Regelrecht uit een film noir, denkt onze held.

Meeuwen

Meneer Janus doet sinds kort het eet-de-helft dieet. Daarom gooit hij bij de McDrive de helft van zijn friet uit het raampje van zijn auto. Een brutale meeuw stort zich er meteen op. Een gek op wielen, hoor je hem denken. Op de parkeerplaats halveert meneer Janus zijn Quarter Pounder. Dat geeft een enorme troep op de bekleding, want een Quarter Pounder heeft veel gebreken maar dat zit ‘m niet in de tomatenketchup. Daarvan bezit het ding een overdadige hoeveelheid. Ook vette kaas en een schijf augurk kletteren tussen de benen van meneer Janus. Snel pakt hij een McServet en begint met een verhit hoofd ter hoogte van zijn gulp te vegen. Een zakenman in een Picasso die net zijn tanden heeft gezet in een BigMac kijkt verbaasd zijn kant op. Meneer Janus ziet het, stopt meteen met wrijven en tovert een gekwetste grijns op zijn gelaat. Dan gooit hij de halve Quarter Pounder uit het raam; 16 meeuwen verscheuren het broodje in luttele seconden tot niets. Als de zakenman wegrijdt, laat meneer Janus de helft van zijn aardbeienshake op de straat stromen. ‘Een waanzinnige’, prevelt de zakenman. Als meneer Janus van de parkeerplaats wegrijdt, heeft hij nog steeds honger. Daarom manoeuvreert hij zijn wagen wederom in de McDrive en bestelt nog een keer hetzelfde menu dat hij vervolgens weer halveert. Het eet-de-helft-dieet is wel prijzig, denkt hij. Maar ach, men moet er wat voor over hebben om lekker slank te worden.

Doos

Meneer Janus is weer eens bij de doe-het-zelfwinkel Alpha tot Omega, een voor hem duistere wereld vol codes en geheimtaal. Ooit werd hij er door een klusser naar toe gestuurd met de opdracht een ‘sokkie 12’ te bemachtigen. Maar zoals altijd begrepen de heren van de klusmarkt niet waar hij het over had. Misschien sprak hij het verkeerd uit. Hij had net zo goed kunnen zeggen: ola frougola it kekkersang. Of: pouri youri hujabberig. Hij zal het nooit leren om met schwung en zwier bouwtechnische begrippen over zijn lippen te laten komen.
Nu kijkt meneer Janus naar een kast. Hij moet kiezen tussen een kast met openslaande deuren en een kast met een schuifwand. De bouwmarktmeneer moet lachen. ‘U heeft het nu over de tuindeuren in een woonkamer’, zegt hij meesmuilend. ‘O pardon’, zegt meneer Janus. En zonder kast verlaat hij het pand. Deze wereld bevindt zich in een andere dimensie. En hij heeft zin om net als zijn cavia in een kartonnen doos te gaan zitten.

Oordeel

Meneer Janus, onze held op sokken luistert naar muziek van Nana Mouskouri. De cd heet In New York, en meneer Janus vindt het schitterend. De mensen om hem heen zeggen: Nana Mouskouri? Dat kan nooit veel wezen. Nou, dan hebben ze nog niet naar In New York geluisterd, denkt meneer Janus. Daarin komt een geheel andere Mouskouri naar voren. Mensen zitten vol vooroordelen. Maar ja, misschien is dat op zich ook wel weer een vooroordeel. Wellicht is het hebben van vooroordelen ook iets fijns. Ja, dat moet het zijn, anders zouden de mensen ze niet in zulke groten getale hebben. Hij stopt bij het restaurant van Van der Valk, een protserig gebouw met een toekan op het dak (toekan: een familie van vogels uit de orde spechtvogels die voorkomt in Midden- en Zuid-Amerika). Hier eet meneer Janus een gevulde varkenshaas met gebakken aardappels én patatjes. Daarbij wordt een flinke bak mayonaise geserveerd. Nee, bij Van der Valk doen ze niet misselijk over zoiets. Bij Van der Valk eten? Bah! Dat zeggen mensen in de omgeving van meneer Janus. Ook weer zo’n vooroordeel, denkt hij terwijl hij een heerlijke hap varkenshaas neemt. Bovendien zit het restaurant vol met mensen met vooroordelen. Als je er langer over nadenkt zou je er gek van kunnen worden. Meneer Janus schudt het hoofd en bestelt voor toe een overheerlijke Banane Royal.

Paddestoelen

Er zijn van die dagen waarop je van de ene verbazing in de andere verbazing valt. Dat weet meneer Janus ook wel. Tenslotte is hij niet van gisteren. Maar vandaag realiseert hij zich maar weer eens dubbel en dwars dat het leven werkelijk verbazingwekkend kan zijn. Zo leest hij in een persbericht van de Mushroom Promotion Foundation dat deze organisatie de gezonde effecten en de veelzijdigheid van de champignon wil benadrukken. Wat velen namelijk niet weten is dat de champignon een supergroente is. Zo is de champignon een belangrijke bron van vitamine B2, vitamine B3, Provitaminen D, koper en kalium en kun je er heerlijke gerechten mee bereiden. Ja, champignon is de groente die alles kan. Daar is meneer Janus wel weer even stil van. Normaal gesproken schuift hij het ding brakend terzijde. Maar vanaf nu zal hij zijn best doen het vreemdvormige apparaat met smaak te verorberen. Wat heeft de schepping toch leuke zaken bedacht. En wie weet wat zij nog in petto heeft.

Einde

Zwevend over de weg manoeuvreert meneer Janus, onze held op sokken, zich van de ene file in de andere. Elke dag reist hij van Katwijk naar Houten en weer terug. Waarom? Dat weet meneer Janus eigenlijk niet. Hij doet het gewoon, zoals hij alles gewoon doet. Op zijn podcast, die hij beluistert omdat hij mee wil doen met de moderne mens, hoort hij een interview van OBA-live over het einde der tijden. Onder het Yellowstone-park in Amerika zit een grote vulkaan die ieder moment kan uitbarsten, zegt een angstaanjagende meneer. Meneer Janus kijkt verschrikt om zich heen, want au fond is hij een grote schijtlaars. Wat zou er gebeuren als zo'n vulkaan uitbarst? denkt hij geschrokken. Kan ik dan nog wel blijven bestaan? Of moet ik het dan maar voor gezien houden? En zo rijdt hij angstig door tot aan de afslag Houten. Gelukkig is er vandaag nog niets uitgebarsten, behalve de puist op de kin van juffrouw Lenie, die hem steevast een heerlijk kopje koffie brengt zodra hij achter zijn bureau schuift.