Zwart

Meneer Janus is tegenwoordig ook filmrecensent voor het tijdschrift waarbij hij werkt. In The Movies wordt hij ontvangen door een jongedame van de filmmaatschappij die de perspremière van een Franse rolprent begeleidt. Haastig neemt meneer Janus een kopje koffie. Hij staat naast de filmrecensent van het Parool. Deze begint te ratelen over Tati, Fellini en Tarantino. Oeps, denkt onze held op sokken, daar weet ik niets van af. Tati, wat deed die ook alweer? Maar dan roept meneer Janus: ‘Kent u de film Ranocchio? Een film noir over vakantieleed tussen de bergen. Schitterend opgenomen in de Alpen, met zachte tinten en subtiel spel.’ De paroolrecensent knikt. ‘Ach ja, daar heb ik weleens van gehoord’, jokt hij. Meneer Janus weet eigenlijk helemaal niet wat een film noir is. Maar het meeste wat mensen spreken is toch bullshit, dus waarom zou hij niet eens mogen orakelen? ‘De film gaat beginnen’, roept de jongedame. Ze is in het zwart gekleed. Regelrecht uit een film noir, denkt onze held.

Meeuwen

Meneer Janus doet sinds kort het eet-de-helft dieet. Daarom gooit hij bij de McDrive de helft van zijn friet uit het raampje van zijn auto. Een brutale meeuw stort zich er meteen op. Een gek op wielen, hoor je hem denken. Op de parkeerplaats halveert meneer Janus zijn Quarter Pounder. Dat geeft een enorme troep op de bekleding, want een Quarter Pounder heeft veel gebreken maar dat zit ‘m niet in de tomatenketchup. Daarvan bezit het ding een overdadige hoeveelheid. Ook vette kaas en een schijf augurk kletteren tussen de benen van meneer Janus. Snel pakt hij een McServet en begint met een verhit hoofd ter hoogte van zijn gulp te vegen. Een zakenman in een Picasso die net zijn tanden heeft gezet in een BigMac kijkt verbaasd zijn kant op. Meneer Janus ziet het, stopt meteen met wrijven en tovert een gekwetste grijns op zijn gelaat. Dan gooit hij de halve Quarter Pounder uit het raam; 16 meeuwen verscheuren het broodje in luttele seconden tot niets. Als de zakenman wegrijdt, laat meneer Janus de helft van zijn aardbeienshake op de straat stromen. ‘Een waanzinnige’, prevelt de zakenman. Als meneer Janus van de parkeerplaats wegrijdt, heeft hij nog steeds honger. Daarom manoeuvreert hij zijn wagen wederom in de McDrive en bestelt nog een keer hetzelfde menu dat hij vervolgens weer halveert. Het eet-de-helft-dieet is wel prijzig, denkt hij. Maar ach, men moet er wat voor over hebben om lekker slank te worden.

Doos

Meneer Janus is weer eens bij de doe-het-zelfwinkel Alpha tot Omega, een voor hem duistere wereld vol codes en geheimtaal. Ooit werd hij er door een klusser naar toe gestuurd met de opdracht een ‘sokkie 12’ te bemachtigen. Maar zoals altijd begrepen de heren van de klusmarkt niet waar hij het over had. Misschien sprak hij het verkeerd uit. Hij had net zo goed kunnen zeggen: ola frougola it kekkersang. Of: pouri youri hujabberig. Hij zal het nooit leren om met schwung en zwier bouwtechnische begrippen over zijn lippen te laten komen.
Nu kijkt meneer Janus naar een kast. Hij moet kiezen tussen een kast met openslaande deuren en een kast met een schuifwand. De bouwmarktmeneer moet lachen. ‘U heeft het nu over de tuindeuren in een woonkamer’, zegt hij meesmuilend. ‘O pardon’, zegt meneer Janus. En zonder kast verlaat hij het pand. Deze wereld bevindt zich in een andere dimensie. En hij heeft zin om net als zijn cavia in een kartonnen doos te gaan zitten.